مخترع توالت ایرانی که بود
تعیین فردی به عنوان مخترع "توالت ایرانی" دشوار است، زیرا این نوع توالت سابقه ای طولانی و تکاملی دارد که به دوران باستان باز می گردد.
شواهد باستان شناسی نشان می دهد که سیستم های فاضلاب و توالت در دره سند، حدود 2350 سال قبل از میلاد مسیح وجود داشته است. این ساختارها به عنوان اولین نمونه های شناخته شده توالت ها در نظر گرفته می شوند.
در طول قرن ها، طرح های توالت در سراسر جهان تکامل یافته است. در ایران، توالت هایی که شبیه به "توالت ایرانی" امروزی هستند، سابقه ای دیرینه دارند. برخی از مورخین معتقدند که این نوع توالت توسط مغول ها در قرن سیزدهم به ایران معرفی شده است.
دلیل این نامگذاری این است که مغول ها از چاله هایی در زمین برای اجابت مزاج استفاده می کردند و روی آنها می نشستند. این روش به مرور زمان در ایران رایج شد و به عنوان "توالت ایرانی" شناخته شد.
با این حال، شایان ذکر است که این ادعاها مورد بحث است و برخی از کارشناسان معتقدند که توالت های مشابهی در دوران قبل از مغول ها در ایران وجود داشته است.
بنابراین، نمی توان به طور قطعی گفت که چه کسی "توالت ایرانی" را اختراع کرده است. این اختراع احتمالاً نتیجه تکامل تدریجی ایده ها و طرح ها در طول قرن ها بوده است.
نکته مهم این است که "توالت ایرانی" نقشی اساسی در تاریخ بهداشت و Sanitation در ایران ایفا کرده است.
امروزه، توالت های ایرانی در کنار توالت های فرنگی در ایران استفاده می شوند. هر دو نوع مزایا و معایب خود را دارند و انتخاب نوع توالت به ترجیحات فردی و شرایط خاص بستگی دارد
توالت های ایرانی در 2000 هزار سال قبل به چه شکلی بودن
در مورد شکل دقیق توالت های ایرانی 2000 سال پیش، اطلاعات دقیقی در دست نیست. باستان شناسان شواهدی از وجود سیستم های فاضلاب و توالت در ایران باستان کشف کرده اند، اما جزئیات این ساختارها همیشه مشخص نیست.
برخی از مورخین معتقدند که توالت های ایرانی در آن زمان شبیه به سکوهایی بوده اند که روی گودال هایی در زمین ساخته شده بودند. این سکوها ممکن است از آجر، سنگ یا چوب ساخته شده باشند و از آنها برای چمباتمه زدن هنگام اجابت مزاج استفاده می شده است.
احتمالاً این توالت ها فاقد سیستم های تخلیه آب بوده اند و فاضلاب به سادگی به داخل گودال ها ریخته می شده است.
در برخی از محوطه های باستانی، باستان شناسان شواهدی از وجود کانال ها یا لوله هایی پیدا کرده اند که فاضلاب را از توالت ها به دور از محل سکونت انسان ها هدایت می کرده است. این نشان می دهد که حتی در 2000 سال پیش، ایرانیان باستان به اهمیت بهداشت و Sanitation پی برده بودند.
با گذشت زمان، طرح های توالت در ایران تکامل یافته است. در دوره هخامنشیان (550 تا 330 قبل از میلاد)، شواهدی از وجود توالت های خصوصی در کاخ ها و اقامتگاه های ثروتمندان وجود دارد. این توالت ها ممکن است از مواد باکیفیت تری مانند سنگ مرمر ساخته شده باشند و سیستم های تخلیه آب نیز داشته باشند.
در دوران اسلامی، استفاده از توالت های ایرانی در سراسر ایران رواج یافت. این نوع توالت ها به دلیل سادگی و کارایی، به ویژه در مناطق روستایی محبوب بودند.
تا اواخر قرن نوزدهم، توالت های ایرانی تقریباً تنها نوع توالتی بودند که در ایران استفاده می شد. با این حال، با معرفی توالت های فرنگی، محبوبیت توالت های ایرانی به تدریج کاهش یافت.
امروزه، توالت های ایرانی در کنار توالت های فرنگی در ایران استفاده می شوند. هر دو نوع مزایا و معایب خود را دارند و انتخاب نوع توالت به ترجیحات فردی و شرایط خاص بستگی دارد
توالت های ایرانی در ایران باستان با چه وسایلی ساختع میشد
متاسفانه، اطلاعات دقیقی در مورد مصالح دقیق مورد استفاده در ساخت توالت های ایرانی در ایران باستان در دست نیست. باستان شناسان شواهدی از وجود سیستم های فاضلاب و توالت در این دوره کشف کرده اند، اما جزئیات ساخت و ساز آنها همیشه مشخص نیست.
بر اساس شواهد موجود، به نظر می رسد که مصالح مورد استفاده در ساخت توالت های ایرانی باستان بسته به محل، در دسترس بودن مصالح و وضعیت اجتماعی و اقتصادی صاحبان آنها متفاوت بوده است.
برخی از مصالح رایج که احتمالاً در ساخت توالت های ایرانی باستان استفاده می شده است عبارتند از:
- خشت: خشت یکی از مصالح ساختمانی رایج در ایران باستان بوده است. از آن برای ساخت دیوارها، سکوها و حتی لوله های فاضلاب استفاده می شده است.
- سنگ: سنگ نیز ماده ای محبوب برای ساخت توالت ها بوده است، به خصوص در مناطق ثروتمندتر. از سنگ برای ساخت سکوها، دیوارها و حتی چاه های فاضلاب استفاده می شده است.
- چوب: چوب نیز ممکن است در ساخت توالت ها، به خصوص در مناطق روستایی استفاده شده باشد. از آن برای ساخت سکوها، دیوارها و حتی لوله های فاضلاب استفاده می شده است.
- ملات: ملات برای اتصال آجرها، سنگ ها و سایر مصالح به یکدیگر استفاده می شده است.
احتمالاً توالت های ایرانی باستان فاقد سیستم های لوله کشی و فاضلاب پیچیده ای بودند که در توالت های امروزی یافت می شود. در عوض، فاضلاب به سادگی به داخل گودال ها یا چاه های فاضلاب ریخته می شده است.
در برخی از محوطه های باستانی، باستان شناسان شواهدی از وجود کانال ها یا لوله هایی پیدا کرده اند که فاضلاب را از توالت ها به دور از محل سکونت انسان ها هدایت می کرده است. این نشان می دهد که حتی در 2000 سال پیش، ایرانیان باستان به اهمیت بهداشت و Sanitation پی برده بودند.
با گذشت زمان، طرح های توالت در ایران تکامل یافته است. در دوره هخامنشیان (550 تا 330 قبل از میلاد)، شواهدی از وجود توالت های خصوصی در کاخ ها و اقامتگاه های ثروتمندان وجود دارد. این توالت ها ممکن است از مواد باکیفیت تری مانند سنگ مرمر ساخته شده باشند و سیستم های تخلیه آب نیز داشته باشند.
در دوران اسلامی، استفاده از توالت های ایرانی در سراسر ایران رواج یافت. این نوع توالت ها به دلیل سادگی و کارایی، به ویژه در مناطق روستایی محبوب بودند.
تا اواخر قرن نوزدهم، توالت های ایرانی تقریباً تنها نوع توالتی بودند که در ایران استفاده می شد. با این حال، با معرفی توالت های فرنگی، محبوبیت توالت های ایرانی به تدریج کاهش یافت.
امروزه، توالت های ایرانی در کنار توالت های فرنگی در ایران استفاده می شوند. هر دو نوع مزایا و معایب خود را دارند و انتخاب نوع توالت به ترجیحات فردی و شرایط خاص بستگی دارد
